«Τακτοποιώντας» μνήμες σε μικρές στοίβες στις γωνίες του μυαλού μας, ένα προστακτικό, χειριστικό και δεσποτικό ρήμα που ακούει από την μητέρα της, καθορίζει όλη την πορεία της ζωής της. Το ΦΑΕ έγινε η μοναδική απόλαυση από τα παιδικά χρόνια της ηρωίδας μας, γεμίζοντας τα συναισθηματικά της κενά. Ένα κείμενο που μας ταξιδεύει στο κόσμο της διατροφικής διαταραχής, στον κόσμο του fatphobia και η αναζήτησή της ταυτότητας του θεσμού «μητέρα».

Ταυτότητα παράστασης:
Διάρκεια 75 λεπτά
Ερμηνεύει η Μαρίζα Τσιακουμάκη
Κείμενο της Νάσιας Παναγοπούλου
Σκηνοθεσία και Δραματουργική Επεξεργασία Κειμένου του Τάσου Φραγκιά
Μουσική Επιμέλεια: Τάκης Δράκος & Βασίλης Καβουκίδης
Makeup Artist: Νικόλας Κοσμετάτος
Photographer: Σύλβια Σταυρίδη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Απόστολος Τσατσάκος

Σας περιμένουμε, τις Κυριακές 12 και 19 Μαΐου, στις 20.30, στη φιλόξενη σκηνή του Πόλις, στο Ηράκλειο Αττικής!

Στόχος είναι η δημιουργία ενός βήματος πολιτισμού στα βόρεια προάστια, όπου καταξιωμένοι αλλά και νέοι καλλιτέχνες θα παρουσιάζουν το έργο τους με γνώμονα την ποιότητα και την αισθητική.

Το «Πόλις» φιλοξενεί πολιτιστικά δρώμενα που μας αφορούν: δρώμενα με περιεχόμενο.

Όταν πήρα στα χέρια μου το κείμενο της Νάσιας Παναγοπούλου, συναισθήματα νοσταλγικά με κυρίευσαν από το μακρινό παρελθόν, αναφορές από το pop culture της δεκαετίας του 70, 80 και 90 ξύπνησαν μέσα στις αποθήκες της μνήμης μου, θυμίζοντας μου μια άλλη εποχή. Την εποχή της γειτονιάς, της μπλε ποδιάς στα σχολεία, τις Κυριακάτικες  βραδιές μπροστά στην κρατική τηλεόραση παρέα με την οικογένεια μου.  Αλλά αυτό που με συγκλόνισε ήταν η μαύρη μνήμη του σκληρού bullying που γινόταν στα σχολεία. Πόσο σκληρά ήταν τα παιδιά με τους συμμαθητές τους γιατί δεν ήταν ίσοι και όμοιοι βάσει στο τι όριζε η τότε η εποχή μας.  Δεν μιλάμε μόνο για τα παραμελημένα παιδιά, δεν μιλάμε για τις εργατογειτονιές και την φτώχια της αλάνας, αλλά, για την ελλιπή ενσυναίσθηση για τον διπλανό μας. Το «Φάε» της Νάσιας Παναγοπουλου, όχι μόνο με ταξίδεψε, αλλά μου έδωσε «τροφή» για πολλές σκέψεις πάνω στο θέμα των διατροφικών διαταραχών που ομολογώ δεν γνώριζα. Οι γρήγορες εναλλαγές και οι πλούσιες εικόνες που μου δόθηκαν απλόχερα μέσα από το κείμενο της, με έκαναν και συμφιλιώθηκα με το θέμα της απώλειας. Λόγια που μόνο στην σκέψη έμειναν και δεν ειπώθηκαν ποτέ. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό Νάσια μου. Με την Μαρίζα Τσιακουμάκη όχι μόνο βουτήξαμε στα πολύ βαθιά, αλλά δώσαμε γενναιόδωρα όλη μας την δημιουργικότητα σε μια συνεργασία που σφράγισε και θεμελίωσε μια δυνατή φιλία. Σας εύχομαι καλή θέαση σε μια δουλειά που είμαστε περήφανοι να μοιραστούμε με το κοινό μας και να βρείτε και εσείς τον εαυτό σας, όπως τον βρήκαμε και εμείς.